Het is donderdagnacht, een herfstachtige nacht, want ik lig in bed en de regendruppels kletteren tegen het raam. Ik heb vandaag de hele dag spreekuur gedraaid en ik ging meteen door in de dienst, dus ik probeer de slaap te vatten. Om 02.00 uur gaat de telefoon: ‘Goedenacht, je spreekt met Peter, sorry dat ik je wakker bel, en ik heb je hulp nodig’. Ik antwoord: ‘Goedenacht Peter, geen probleem, dat is mijn werk, vertel…wat kan ik voor je doen?’. Peter is de man van Kim en zij is zwanger van haar 1ste kindje en twee dagen over de uitgerekende datum. Ik heb hun toevallig vandaag op het spreekuur gezien. Alles ging nog goed, Kim voelde de baby goed bewegen, de bloeddruk was netjes, de buik was mooi gegroeid, het hartje klonk mooi, dus prachtig! We planden een afspraak voor de week erop, maar ze liep de spreekkamer uit en zei; ‘Nou tot vannacht hoor’. Ik had eerlijk gezegd gedacht dat ze haar volgende afspraak wel zou halen, dus ik was verbaasd dat Peter belde. Maar de bevalling was begonnen, Kim had nu 1,5 uur weeen om de drie minuten, die 1 minuut aanhielden. Peter belde even voor overleg; wat kunnen ze nu nog meer doen? Nadat ik meer dingen had uitgevraagd, zoals; bloedverlies, gebroken vliezen, hoe kan Kim de weeën opvangen, hoe gaat het met Peter en dergelijke, kwamen we tot de conclusie dat ik nog niet hoefde te komen. Kim zou nog even onder de douche gaan en we hadden afgesproken dat Peter mij weer zou bellen als Kim hulp nodig had bij het opvangen van de weeën. Pas om 06.00 uur ging de telefoon weer, Peter belde weer. Mijn hulp was nodig. Ik kleedde me aan, at een appel en stapte in de auto. Het was even zoeken naar het goede adres, en ik liep al bedenkend wat ik aan zou treffen naar boven. Altijd als ik op weg ben naar mensen probeer ik al scenario’s te bedenken, wat als ik dit aantref, of wat als dat? Zo kan ik me al voorbereiden en snel schakelen als het nodig is. Ik belde aan en Peter deed enthousiast, maar ook wel met een beetje gespannen gezicht de deur open; ‘Je bent er wat fijn’. Ik liep door de hal heen en voelde gewoon aan de warme damp/stoom dat Kim net onder de douche en in bad was geweest, wat goed dat ze dat hadden gedaan dacht ik!

Ik kwam op de slaapkamer en zag dat Kim heftig de weeën aan het wegpuffen was. ‘Die oogt goed in partu, dacht ik (dat is de medische term voor het feit dat de bevalling echt goed begonnen is). Kim die vond de weeën best heftig en ik legde uit wat ik zou gaan doen: alle controles en een vaginaal toucher om te kijken hoe ver ze was. Zo gezegd, zo gedaan en Kim had al zes centimeter! Fantastisch. Kim greep mijn arm en barste in tranen uit; wat was de opluchting groot! Ze hadden het grootste deel van de bevalling gehad, super! Ik belde het ziekenhuis en we konden terecht in verloskamer 4, met het bad. Ik vroeg aan Peter of hij alle spullen had; de koffer, maxicosi, identiteitsbewijs, alles mee: check! Kim rommelde ook nog wat en liep op een gegeven moment naar de badkamer. Benieuwd naar wat ze ging doen liep ik met haar mee en zag dat ze haar kunstnagel (die vandaag was afgebroken) er aan plakte: ‘Ik ben en blijf een meisje hoor, ik moet wel netjes in het ziekenhuis aankomen’. We moesten er hard om lachen. “Je hebt groot gelijk, ik hoop dat hij blijft zitten!’.

Nadat alles gepakt was stapten we in de auto en kwamen we tien minuten later in het ziekenhuis aan. De verpleegkundige had het bad al vol laten lopen, dus Kim kon er meteen in. En dan is het afwachten eigenlijk, ik loop af en toe naar het bad om het hartje van de baby te luisteren, hier en daar zeg ik wat bemoedigende woorden, ik zorg dat Peter wat te eten en te drinken heeft, maar in principe hoeven we verder niks. Na 2 uur in bad gezeten te hebben leg ik uit dat het verstandig is als Kim er even uitkomt, ze wil graag weten hoever ze is dus ik voer opnieuw het vaginaal toucher uit: 9 cm!! Kim is er bijna! Kim wil niet meer terug in bad en blijft even op haar linkerzijde in bed liggen. Na een klein uurtje zie ik dat Kim steeds meer persdrang krijgt, dus ik bereid de aanstaande ouders voor op de laatste fase. Dit is echt een pittig stukje, maar dit gaat lukken! Peter vraagt nog heel lief: ‘Kim weet je zeker dat je niet meer terug in bad wil? Dat was je wens’. Kim antwoord: ‘Ja dat weet ik, maar het is op bed goed zo’. Dit is bij uitstek een voorbeeld van een partner als spreekbuis en dat is voor mij als verloskundige heel mooi om te zien. Peter kwam nu heel goed op voor de wens van Kim die ze besproken hadden in het geboorteplan. Dus ondanks dat partners zich vaak machteloos voelen tijdens de bevalling, kunnen zij juist een hele belangrijke rol spelen op dit soort momenten. Daarom is het zo belangrijk om het geboorteplan van te voren goed door te spreken met z’n tweeën.

Kim besluit op bed te blijven liggen en ze begint met persen op haar zijde. Ze doet het fantastisch! Peter doet het ook hartstikke goed en moedigt super aan. Na ruim 45 minuten persen wordt er een gezonde zoon geboren. Fantastisch! Na een uur huid op huid en nadat ik alle controles gedaan heb haal ik de andere familieleden uit de wachtkamer op. Zij zitten met smart te wachten. Opa’s, oma’s, ooms en tantes van de kleine knul kijken vol bewondering naar het pasgeboren wondertje. Kim zegt ineens: ‘Oh mijn nagel heeft het doorstaan’. Iedereen kijkt elkaar wat verward aan, maar Kim en ik begrijpen precies waar ze het over heeft en wij gniffelen wat als de rest van de familie in onwetendheid achterblijft. Wat is mijn werk toch fantastisch leuk!

Blog by Ellen.